声母 shēngmŭ เซิงหมู่ พยัญชนะ

        1. พยัญชนะต้นของภาษาจีนมี 21 เสียง

           b (ปอ)                p (พอ)                    m (มอ)                  f (ฟอ)

           d (เตอ)               t (เธอ)                     n (เนอ)                   l (เลอ)     

           g (เกอ)               k (เคอ)                    h (เฮอ)                   j (จี)      

           q (ชี)                 x (ซี)                       z (จือ)                   c (ชือ)

           s (ซือ)                zh (จรือ)                  ch (ชรือ)                 sh (ซรือ)        r (ยรือ)

 

        หมายเหตุ     zh    ch    sh    r ให้ออกเสียงโดยยกปลายลิ้นขึ้นแตะบริเวณเพดานปาก ในการสะกดเสียงอ่านแบบไทยนั้น ผู้เขียนได้เลือกอักษร “ ร ” เป็นตัวแทนการออกเสียงยกลิ้นขึ้น มิได้หมายถึงให้สะกดเป็น จะ-รือ   ชะ-รือ   ซะ – รือ   ยะ-รือ แต่ให้ออกเสียงควบกัน

 

      2. พยัญชนะต้นกึ่งสระมี 2 เสียง คือ

        y (i อี)   และ   w (u อู)

 

韵母 yùnmǔ อวิ้นหมู่ สระ 

แบ่งออกเป็นสระเดี่ยว และสระผสม ดังนี้

1. 单韵母  สระเดี่ยว มี 6 เสียง ดังนี้

        a (อา)      o (โอ)       e (เออ)        i (อี)         u (อู)       ü ( อวี)

 

** สระ ü จะออกเสียงสระ u (อู) ควบกับ สระ i (อี) ( u + i ) โดยจุดสองจุดที่อยู่ด้านบน u เท่ากับสระ i นั่นเอง

 

      หมายเหตุ บางตำรากล่าวถึงสระเดี่ยวไว้ว่ามี 8 เสียง ดังนี้

      a (อา)       o (โอ)      e (เออ)      i (อี)        u (อู)       ü ( อวี)       ê (เอ)      er (เออร)

 

2. 双韵母  สระประสม สังเกตได้ว่าการออกเสียงสระผสม จะเกิดจากเทคนิคการลากเสียงของสระแต่ละเสียงมาชนกัน

 

     2.1 สระประสมสระหลัก 

    

     a (อา) + o (โอ) = ao (อาว)           i (อี) + u (อู) = iu (อิว)           e (เออ) + i (อี) = ei (เอย)

     a (อา) + i (อี) = ai (ไอย)               u (อู) + i (อี) = ui (อุย)           o (โอ) + u (อู) = ou(โอว)

     u (อู) + o (โอ)= uo (อัว)               u (อู) + a (อา)= ua (อวา)   เป็นต้น

       

     2.2 หากสระ e (เออ) ตามท้ายสระตัวอื่นจะออกเสียงเป็นสระ ê (เอ) 

     

         i (อี) + e (เอ) = ie (เอีย)                ü (อวี) + e (เอ) = üe (เอวีย)

 

      2.3 สระประสมสียงนาสิก

กรณีที่มีเสียงพยัญชนะท้าย คือ – n หรือ – ng ตามหลังเสียงสระ เสียง – n จะเทียบได้กับเสียง “แม่กน” ในภาษาไทย และ – ng จะเทียบได้กับเสียง “แม่กง” ในภาษาไทย ส่วนเสียง – r ด้านท้ายนั้นกำกับไว้เพื่อแสดงว่าเป็นเสียงที่จำเป็นต้องม้วนหดลิ้นให้ยกขึ้นไปแตะบริเวณเพดานแข็ง

         an (อาน)                    ang (อาง)             ong (อง)            en (เอิน)

      eng (เอิง)                   iian (เอียน)            in (อิน)                iang (เอียง)

         ing (อิง)                      iong ( อี+อง)        uan (อวาน)

      uang (อวาง)               un (อูน)              ün (อวิน)

         üan (เอวียน)                         er (เออ-ร)

         ในบรรดาสระเดี่ยว 6 เสียง จะมีอยู่ 2 เสียง คือ เสียงสระ i (อี) และ u (อู) ที่ไม่สามารถใช้เป็นสระขึ้นต้นพยางค์ตามลำพังได้ จึงจำเป็นที่จะต้องมีพยัญชนะกึ่งสระ y (อี) และ w (อู) มาช่วยกำกับแทนที่สระ i (อี) และ u (อู)